Opowiadanie II cz. VI

- nie widziałeś nigdy narkomanki ?! - powiedziałam ze łzami w oczach. 

- widziałem. Mnóstwo narkomanów łazi po tych ulicach ale nigdy tak ładne dziewczyny. 

- nic nie mów okey ?. 

- dlaczego? Gdzie ty spisz znaczy gdzie nocujesz. 

- różnie. Raz pójdę do ciotki , tam mieszkam. Raz do Damiana a jeszcze czasami do Lilki. Pałętam się. 

- Damian to ? 

- mój chłopak. Wciągnął mnie w nałóg. 

        Powiedziałam to i zadzwoniła do mnie Lilka. Chyba nie pod wpływem bo mówiła w miarę normalnie. Pożegnałam się z tym chłopakiem. Nie wiem nawet jak miał na imię. Trudno. 

Szłam po ulicy nie zdawałam sobie sprawy z niczego. Doszłam wkącu do mieszkania Lilki. Siedziała zapłakana na podłodze. Zapytałam co jest. Nic nie mówiła podała mi tylko kartkę. 

"Anka. Nie mam ochoty dalej tak żyć. Nie daję rady. Nawet z tobą. 

Mieszkanie jest twoje. Masz klucze. Mnie już tam niema i nigdy nie będzie. 

Nigdy więcej mnie nie ujrzysz. Jedynie na cmentarzu. 

Pamiętaj że Cie kochałem. 

                                                                      Damian. "

Nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Nie myślałam o tym. Wyszłam z mieszkania z tą kartką w ręce. Poszłam do mieszkania tego chłopaka. Nie wiedziałam po co. Płakałam. Zapukałam do jego drzwi. Powiedziałam że nie mam gdzie przenocować zaprosił mnie do siebie i przytulił. Tak mocno. Nie tak jak Damian. Lepiej. Nie wiedziałam po co to robił ale polubiłam go. Poczułam że mogę mu powiedzieć wszystko. Podałam mu kartkę. Przeczytał. Uśmiechnął się do mnie smutno i nic nie mówił. Był jedynym człowiekiem do którego teraz mogłabym się przytulić. Wiem poznałam go dzisiaj rano ale coś mi mówiło że znam go od wieków. Nie myślałam o tym jak będę żyć , co ze mną będzie. Przecież wiedziałam co będzie. Umrę. 

- a tak w ogóle to mam na imię Albert. - powiedział